Na podstawie liczby grup przyłączonych do azotu można wyodrębnić aminy pierwszorzędowe ( \( 1^{\circ} \)−), drugorzędowe ( \( 2^{\circ} \)−) i trzeciorzędowe ( \( 3^{\circ} \)−). W \( 1^{\circ} \)–aminach tylko jedna grupa alkilowa jest związana z atomem azotu. Tak więc, wzór amin pierwszorzędowych ma postać \( \ce{R}{-}\ce{NH}{_2} \). W \( 2^{\circ} \)– i \( 3^{\circ} \)–aminach, odpowiednio, dwie lub trzy grupy alkilowe podstawiają atomy wodoru w amoniaku. Oznacza to, że wzory amin drugo– i trzeciorzędowych są następujące: \( \ce{R}{_2}{-}\ce{NH} \) i \( \ce{R}{_3}{-}\ce{N} \). Azot związany z czterema grupami alkilowymi nazywa się \( 4^{\circ} \)–kationem amoniowym (np. bromek tetrametyloamoniowy \( (\ce{(CH}{_3}\ce{)}{_4}\ce{N}{^+}\ce{Br}{^-}) \).

Dzięki obecności wiązań wodorowych, sił van der Waalsa i oddziaływań dipol-dipol temperatury wrzenia amin pierwszorzędowych są wyższe niż cząsteczek innych związków zawierających taką samą liczbę elektronów. Temperatury wrzenia amin drugorzędowych są nieco niższe (ze względu na słabsze oddziaływania dipol-dipol) niż temperatury wrzenia odpowiadających  im amin pierwszorzędowych, mających taką samą liczbę elektronów w cząsteczce. W przypadku amin trzeciorzędowych nie ma atomów wodoru przyłączonych bezpośrednio do atomu azotu. Dlatego aminy trzeciorzędowe nie tworzą wiązań wodorowych, a ich temperatury wrzenia są znacznie niższe niż te obserwowane dla amin drugorzędowych.

Proste aminy są bardzo dobrze rozpuszczalne w wodzie i wykazują zapach podobny do zapachu amoniaku. Wraz ze wzrostem długości łańcuchów węglowodorowych amin ich rozpuszczalność maleje, a zapach przypomina zapach ryby. Aminy alifatyczne są rozpuszczalne w rozpuszczalnikach organicznych.

Aminy reagują jako zasady w obecności rozcieńczonych kwasów, wody i jonów miedzi(II) (reakcja ( 1 ) ) oraz jako nukleofile w reakcjach z różnorodnymi elektrofilami (np. , , sulfonianem alkilu \( (\ce{R}{-}\ce{SO}{_2}\ce{OH}) \) ( 2 ). Ponadto, ulegają one głównie reakcjom alkilowania ( 3 ) oraz jeśli są one aminami \( 1^{\circ} \)−  ( Rys. 1 ) lub \( 3^{\circ} \)− ( Rys. 2 ) reagują z chlorkiem benzenosulfonylu \( (\ce{C}{_6}\ce{H}{_5}\ce{SO}{_2}\ce{Cl}) \). Reakcja ta prowadzi do otrzymania rozpuszczalnej w wodzie soli kwasu sulfonamidowego (próba Hinsberga).