Chitozan (deacetylochityna) jest polisacharydem otrzymywanym podczas alkalicznej deacetylacji chityny. Stosunek glukozaminy do N-acetyloglukozaminy podaje stopień deacetylacji chitozanu. Chitozan jest nietoksyczny, biozgodny i całkowicie biodegradowalny. Wzór chemiczny chitozanu przedstawia Rys. 1.

Głównymi źródłami chityny są muszle mięczaków (krabów, krewetek, homarów). Chityna jest to bezbarwny lub lekko biały proszek otrzymywany z pancerzy skorupiaków [1]. Proces wytwarzania chityny polega na odbiałczeniu roztworem NaOH i demineralizacji rozcieńczonym roztworem kwasu HCl surowych pancerzy skorupiaków. Chitozan jest wytwarzany przez deacetylację chityny przez kilka godzin przy użyciu \( 40-50\% \) wodnego roztworu zasady sodowej w temperaturze od \( 100-160^{\circ} C \). Powstały chitozan ma stopień deacetylacji do 0,95.
Zastosowanie chitozanu jest bardzo szerokie. Ze względu na swoje antybakteryjne i przeciwzapalne działanie chitozan jest stosowany w medycynie, m.in. jako składnik materiałów opatrunkowych. Chitozan posiada właściwości mukoadhezyjne dzięki czemu bardzo dobrze pokrywa mokre powierzchnie, np. skórę i błony śluzowe. Polimer ten jest jako bardzo dobrym nośnikiem leków, a dzięki mukoadhezyjnym właściwościom leki zostają związane z miejscem swojego działania, tj. błonach śluzowych [2]. Z chitozanu są wytwarzane powłoki, które są następnie nanoszone na powierzchnię biomedycznych stopów magnezu wykorzystywanych jako implanty ortopedyczne. Powłoki tego typu są modyfikowane poprzez dodatek antybakteryjnych nanocząstek lub dodatek antybiotyków [3].