Edward T. Hall jest autorem podziału kultur na wysokokontekstowe (lub szerokokontekstowe) oraz nisko (bądź wąskokontekstowe). Kontekst, o którym tu mowa, to szerokie otoczenie procesu komunikacyjnego. Rozróżnienie między kulturami dotyczy tego, czy przekaz podczas komunikacji zawarty jest jedynie w słowach wypowiadanych przez uczestników tego procesu czy wręcz przeciwnie, a znaczenie jest komunikowane również przez niewerbalne aspekty komunikacji, w związku z czym odczytanie go wymaga znajomości kodów konkretnej kultury. Mimika, gestykulacja i świadomość kontekstu jest w komunikacji w kulturze wysokokontekstowej niezwykle ważna. Osoby pochodzące z kręgu kultury niskokontekstowej przedstawicielom kultury wysokokontekstowej mogą się wydawać bezpośredni, a czasem nawet zbyt bezpośredni, bezceremonialni lub wręcz bezczelni. Mówią oni wprost to co myślą, ich przekaz jest konkretny [1]. Poszczególne kultury możemy uszeregować w postaci kontinuum od kultur o najwyższym stopniu uzależnienia od kontekstu do tych o najmniejszym uzależnieniu od niego.

Kultury niskokontekstowe:

• Przekazywanie większej części informacji odbywa się drogą komunikatów werbalnych lub innych wyraźnych komunikatów.
• W komunikacji dominuje informacja pochodząca tylko z kontaktu słownego, ponieważ w trakcie socjalizacji przedstawiciele takich kultur nie uczą się jak doszukiwać się informacji w kontekście procesu komunikacji.
• Ludzie zorientowani są na bezpośredni przekaz werbalny, jasny i precyzyjny komunikat.
• Nie zwracają zbyt dużej uwagi na elementy pozawerbalne i sytuacyjne, kontekstowe.
• W trakcie komunikacji ludzie mają tendencję do organizowania informacji, uszczegóławiania jej [2].
• W kulturze niskokontekstowej dominuje sposób myślenia, który jest linearny, sekwencyjny, logiczny i nastawiony na rozwiązywanie problemów [3].

Kultury wysokokontekstowe:

• Ludzie pochodzący z kultur wysokokontekstowych od urodzenia uczą się interpretowania określonych przekazów, zachowań, gestów, mimiki itp. [4].
• Kultury wysokokontekstowej to często kultury hierarchiczne i ceremonialne.
• Wypowiedzi pełne są dygresji, przysłów i powiedzeń, aluzji i wypowiedzi rozumianych "między wierszami" czy wręcz ozdobników [5].
• Większość informacji bądź zawiera się w fizycznym kontekście, mowie ciała, mimice, a tylko nieznaczna jej część mieści się w zakodowanej, bezpośrednio nadawanej części przekazu.
• Przekaz werbalny nie jest aż tak istotny, a ludzie uczestniczący w procesie komunikacji zwracają uwagę na implikowane przez kontekst zasoby informacji.
• Gesty, mimika są równie ważne jak przekaz werbalny, czasem go wręcz zastępują.
• Istotne w komunikowaniu są takie kwestie jak to: kto, kiedy i w jakim kontekście wypowiedział konkretne słowa. One nadają mu znaczenie i pomagają w dekodowaniu przekazu.
• Kwestie, które mogą zostać wzięte pod uwagę to status społeczny wypowiadającego się, role społeczne uczestników, wygląd, strój, język gestów, dystans przestrzenny, kontakt wzrokowy lub jego brak.
• Podczas komunikacji ludzie bardzo często sobie przerywają, wchodzą w słowo.
• Kultury uzależnione od kontekstu interpretują wszelkie niedociągnięcia w procesie komunikacji jako wynik złej woli i ignorancji partnera interakcji [6].
• W kulturze wysokontekstowej dominuje sposób myślenia lateralny, symultaniczny, holistyczny i akcentujący akceptowanie trudności życiowych [3].

Przykłady różnic w komunikatach ze względu na rodzaj kultury
Jak kulturalnie w różnych kulturach odmówić? W kulturze dalekowschodniej bezpośrednie odpowiadanie uważane jest za niegrzeczne. Dlatego przedstawiciel takiej kultury nie powie wprost "nie", będzie natomiast używał gestów to implikujących, np. w Japonii będzie to machanie ręką koło twarzy, które jest jednoznacznym znakiem braku zgody, Chińczyk czy Japończyk będzie próbował powiedzieć to inaczej powie np.: "zobaczymy", "pomyślimy", "spróbujemy", "zobaczymy co da się zrobić". Są to dla przedstawiciela kultury wysokokontekstowej jednoznaczne sygnały braku zgody [7]. W świecie arabskim natomiast często spotkamy charakterystyczne cmoknięcia i uniesione brwi, co również znaczy nie.

Kulturowe uwarunkowania przerwy podczas rozmowy
Dla Amerykanina cisza jest normalną, naturalną przerwą w interakcji, pozbawioną znaczenia, oznacza okazywaną uwagę, ale też brak inicjatywy, natomiast dla Japończyka jest to wyraz dezaprobaty, jakiego można użyć, tak by nie narazić partnera interakcji na utratę twarzy. Z kolei w Indiach milczenie służy do wprowadzania harmonii i wyrażania gotowości do współpracy i jest znakiem szacunku. W Chinach milczenie oznacza zgodę. Niemcy i Holendrzy uważają, zbyt długą ciszę za efekt braku wychowania. Włosi są zdania, iż przerywanie oznacza, że to, co mówi rozmówca, ich interesuje tak bardzo, że nie mogą się powstrzymać od wtrącania własnych uwag.