Ze zjawiskami magnetycznymi spotykamy się na co dzień. Najczęściej mamy do czynienia z magnesami stałymi ponieważ są one powszechnie wykorzystywane we wszelkich urządzeniach technicznych. Na przykład w urządzeniach w gospodarstwie domowym posiadamy do kilkunastu kilogramów magnesów trwałych (wszystkie urządzenia posiadające silnik elektryczny - robot kuchenny, blender, krajalnica, maszynka do miesa, ale także głosniki i mikrofony).
Omówienie własności magnetycznych rozpoczniemy od przypomnienia obliczeń, z modułu Działanie pola magnetycznego na przewodnik z prądem. Pokazaliśmy tam, że elektron krążący w odległości \( r \) wokół jądra w atomie posiada magnetyczny moment dipolowy \( {\mu _{{e}}=\frac{e}{2m}L} \) związany z orbitalnym momentem pędu \( L \). Podobnie jak z orbitalnym momentem pędu elektronu również z jego spinem związany jest moment magnetyczny tak zwany spinowy moment magnetyczny.
Własności magnetyczne ciał są określone przez zachowanie się tych elementarnych momentów (dipoli) magnetycznych w polu magnetycznym.
Przy opisie własności magnetycznych ciał posługujemy się pojęciem wektora polaryzacji magnetycznej \( M \) nazywanej też namagnesowaniem lub magnetyzacją. Wektor ten określa sumę wszystkich momentów magnetycznych, czyli wypadkowy moment magnetyczny jednostki objętości.
Jeżeli próbkę zawierającą elementarne dipole magnetyczne umieścimy w jednorodnym polu magnetycznym o indukcji \( B_{0} \) to pole to dąży do ustawienia dipoli w kierunku pola i w efekcie powstaje w próbce wypadkowe pole o indukcji
Względną przenikalnością magnetyczną ośrodka \( \mu_{r} \) można na podstawie wzoru ( 1 ) zapisać jako
gdzie wielkość \( \chi \) nazywana jest podatnością magnetyczną.
W zależności od wielkości i znaku podatności magnetycznej \( \chi \) , dzielimy ciała na następujące trzy grupy:
- \( \chi < \) 0, ciała diamagnetyczne,
- \( \chi \) > 0, ciała paramagnetyczne,
- \( \chi \) >> 0, ciała ferromagnetyczne.