Istnienie sił spójności między cząsteczkami cieczy powoduje, że przesuwanie się jednych warstw cieczy względem drugich w ruchu jednostajnym natrafia na pewien opór zwany tarciem wewnętrznym lub lepkością ( Rys. 1 ). Mało ruchliwe płyny o dużej lepkości jak oliwa, gliceryna, to ciecze o dużym tarciu wewnętrznym.
W przypadku przepływu warstwowego, laminarnego siła styczna \( F \) potrzebna do wywołania różnicy szybkości dwóch warstw jest proporcjonalna do różnicy tej prędkości \( dv \) i do wielkości powierzchni, a odwrotnie proporcjonalna do odległości
po wprowadzeniu współczynnika proporcjonalności \( \eta \) :
\( \eta \) - nazywa się współczynnikiem lepkości dynamicznej lub krótko lepkością dynamiczną.
Jednostką lepkości jest paskalosekunda. Tradycyjną jednostką w układzie CGS jest puaz \( (P) \).
Na wielkość lepkości silny wpływ ma temperatura. Zależność lepkości od temperatury jest wykładnicza:
\( \Delta{E} \) - bariera energetyczna, którą muszą pokonać cząsteczki podczas ruchu,
\( R \) – stała gazowa,
\( A \)– stała charakterystyczna dla danej cieczy.
Moduł został opracowany na podstawie [1] oraz [2].
Bibliografia
1. J. Banaś i W. Solarski (Red.): Chemia dla inżynierów, podręcznik, AGH Uczelniane Wyd. Nauk.-Dydakt, Kraków 20082. G. Barrow: Chemia fizyczna, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1973